Ерте-ерте-ертеде, ешкі жөні бөртеде бір шағын дүние бастап едім. Жалғастырмаққа уәде беріп едім. Жаратқаннан да, елден де ұят болды, отырмасам болмас.
Ермек Тұрсынов туралы ауқымды-ауқымды ойларымды жазайын деп ойлағаным word ашылмай жатып бір жерге кетті. Жазғым келмейді екен себебі.
Ал бұл айдардың «Сұрағы жоқ сұхбаттар» деп аталатынын еске салайын.
Ескерту: үзінділер осыған дейін жарияланған сұхбаттардан алынды және оларға сілтеме берілді. Цитаталар автордың жеке тұлғасын ашуға ұмтылады және қандай да бір өзге мүдде-мақсатты көздемейді.
Егер адам, шығармашылық адамы болсын, кез келген саланың адамы болсын, өзінің айтары болса, сыры болса, іздеп жүрген ақиқаты болса, өзінің шындығы болса, ойы болса, басқалармен сабақтастырмай-ақ жасайды деп ойлаймын.
Қазақтар сыртқы жау бар кезде бірігеді. Мысалы, жоңғарлар, қытайлар, моңғолдар. Әрдайым осылай болған. Ал сырттан жау табылмаған кезде олар өз ішінен жау іздей бастайды. Жаусыз қазақтың іші пысады.
Нағыз еркек - әйел жанды (подкаблучник). Бұл - оның ынжықтығы емес, әйелдің қасиетіне бас ию.
Мемлекетімізде Тұрсыновтан басқа проблема жоқ! Шара қане: осы күні микрофондар бос. Қолы жеткеннің бәрі көкіп қалуды, қаламы бардың бәрі түртіп қалуды көздейді. Еркіндік дегенді «ойыңа келгенді істеу» деп ұғатындар беталбатты лағады. Текпен сөйлей білуді ұмытқандықтан көкезулер көбейіп кетті. Қолдан келер қайран жоқ. Соқырлар елінде жалғыз көздінің өзі – көріпкел…
Біздің идеологтарымыз әлі күнге дейін Аңырақай шайқасын тойлап жүр.
Сол жалғыздықты өз басымда сезе бастадым. Бұрын да сезгем, бірақ қазір бұрынғыдан бетер шынайы сезіледі.
Шетелдегі қазақтарда «табиғи қазақылық» бар. Мен оны айтып түсіндіре алмаймын. Өте тартымды, сосын, қазақтың тарихы, мәдениетіне басқа көзбен қарайды. Құнттылықпен. Кітаптар оқиды, сағынады, сағыныш бар.
Енді сыпыра сынаушылардан «Жігіттер, сендер не тындырдыңдар?» деп сұрғым келеді.
Бір подвал болатын, онда кілең музыка ойнайтын. Блюз, саксофон өңкей қара нәсілділер жиналатын да музыкаларын ойнайтын, керемет. Бір күні мен домбыраны алып келдім. Уау, уау, Банджо, қазақы Банджо дейді жаңағылар. Атаңның басы, қайдағы Банджо деймін мен. Жаңағы Алан Паркер, Ле Фицджеральд, Луи Армстронгты ойнап бердім. Олар таң қалды. Ойбай, екі шекпен қалай ойнайды деп. Ал, менікін тыңдаңдар деп, Құрманғазыны тартып бердім. Таң қалды. Мен өзімше төңкеріліп қалдым, көрдіңдер ме деп.
Жалғыздық қазақ қоғамында күдікті. Бізге - сүреңсіз сұрғылттық қымбат. Мысалы, концертке бәрі қара костюм киіп келіп, біреу ақ костюммен келсе, ол күдік тудырады. Сондықтан біз сұрғылт болғымыз келеді. Өйткені сұр болу - қауіпсіз.
Туа біткен қасиеттеріміздің бірі – төзімсіздік. Ызақорлық. Және... өзімізді өзгелерден кем санау.
Біреулер ойлайды, мен қазақтарды жек көреді деп. Мен «қазақтарды» жақсы көрем, мен «мырқымбайларды» жек көрем.
Бізді кезінде аштықпен сынады. Әке-шешемізді аштықпен, жоқшылықпен сынады. Ал қазір тоқшылықпен сынап жатыр.
Егер өмірдің балалық шақ пен кәрілік сияқты кезеңдерін алып тастасыңыз, әрекет ететін уақыт тым шолақ.
Бізде ұлттық намыс жоқ. Бізде комплекс бар да, намыс жоқ.
Бізде ерлер өңкей «жезөкше» болғандықтан, әйелдер де сондайларға айналды.
Мен тіл тигізем. Оған қақым бар. Мен қазақпын ғой. Өз-өзіме мен сын көзбен қараймын. Қазаққа айтып жатқан нәрселерді мен өзіме айтып жатырмын.
Сын мен айтақтаудың аражігін ажырата білген жөн. Сын дерекке сүйенеді, айтақтау комплекске иек артады.
Мен қазақты онша мақтамаймын. Мақтайтындар көп қой менсіз де.
Дереккөздер: abai.kz, ult.kz, elsakshy.kz, baq.kz
Сурет: yvision.kz