Көрші апайдың "қайнатаң қашан келеді?" - деп қоймай сұрап жүргеніне бір түрлі қарағаным рас. Бір емес, екі емес, жап-жас болып алып "сенің қайнатаңның аяғының размері қанша - дегенде тіптен шок болдым. Онысымен қоймай - Ол кісінің қолының биатогы бар. Ауырып тұрған жеріңе қол тигізсе бітті жазылып кетесің. Қайбір жылы белден кетіп, сенің атаңа үгу жасатқанмын. Содан көзім ашылды" - деп қалды.
- Солай ма? - деп жымиып күліп тұрсам да, ішім алай-дүлей. Қайнатамды енемнен басқа адамға қия алмай қызғанып қалдым.
Бүгін қайнатам келді үйге. Төрге оздырып шай беріп отқанмын. Көрші апай жүгіріп келді. Жақтырмай қалдым. Шашын жинап, үстіне жабықтау киіп келсе болады ғой! Менің атамды кім деп жүр өзі.
Келді де амандасар - амандаспастан, атама қарап:
- Оо келдіңізбе? Сізді күтіп жүргеніме көп болды. Не ғой ата аяғыңыздың размері қанша? Əйтеуір үлкен екенін білемін. Кебісіңіздің бір парын бір минутқа бере тұрыңызшы. Қазір əкеліп берем,- деп қиылды. Атам да ес жоқ. Жап-жас келіншек қиылып тұрғанда несін аясын.
Бір галошын əлгінің қолына ұстатып: "сен барып алып келе ғой" - деп арқасынан мені жұмсап жіберді. Көршімнің соңынан ентелеп жүгіріп бардым. Ойлап қоямын. Бұл атамның галошын не істемекші. Көрші апай галошты ұстаған күйі үйіне кіріп кетті де, өмірі аузы жабылмай жылап жүретін үш жасар баласының аузынан "Мə саған, мə саған" деп періп-періп жіберді. Анау одан сайын жылады. 47 размерлі галош тиген соң оңсын ба?
Көзім шығып кетті.
- Əй не істеп жатсың? Жындысың ба? - деп жанығып жатқаныма қарап жатқан ол жоқ. Домалап жылап жатқан баланың аузынан тағы бір - екі рет ұрып тастады.
- Болды енді жыламайды. Күндіз-түні жылап миымды кəшəк қылып жіберіп еді. Жылауық баланы үлкен адамның кебісімен ұрсаң, жылағаны тоқтайды. Сондай ырым бар. Мə галошың, сен де ұмытпай үйдегі жылауықтарыңның аузынан ұрып қой- деп шаң басып қалған галошты қайта өзіме ұстата салды.
Шынымен де осындай ырым бар еді. Қазақ ырымшыл халық. Бір нəрсені біліп істейді. Біздің үйдің екі кішкентай да болмашыға жылай береді. Ұрсам ба екен? Ұрайын. Осылай ойлап үйге жүгіріп кірдім де, ойнап жүрген титтейлеріме, сосын қолымдағы баламмен бірдей болып тұрған галошке бір қарап, ол ойымнан дереу айнып қалдым. Қолымдағы кебіс ұрған адамыңды талдырады, не жаман əдетін қалдырады. Бала, бала ғой! Еркелеп жылайтын шығар. Бірақ аноу жоғарыдағы көкелердің, қара халыққа келгенде, жоқ-жоқ деп жылай беретіні бар. Сол жылауықтардың аузынан аямай ұрғым келіп кетті. Бірақ оларды ұратын дух қайда.? Өзіңді ұрып кетеді. Кішкентай кездерінде ұру керек еді.